Sieć lokalna (ang. Local Area Network stąd używany także w języku polskim skrót LAN) (wewnętrzna sieć) to najmniej rozległa postać sieci komputerowej, zazwyczaj ogranicza się do jednego budynku lub kilku pobliskich budynków (np. bloków na osiedlu). Technologie stosowane w sieciach lokalnych można podzielić na rozwiązanie oparte na przewodach (kable miedziane, światłowody) lub komunikacji radiowej (bezprzewodowe). W sieciach lokalnych przewodowych najczęściej używaną technologią jest Ethernet (za pośrednictwem kart sieciowych). Czasem są to takie urządzenia, jak np. port szeregowy, port równoległy czy port podczerwieni. W sieciach lokalnych bezprzewodowych najczęściej używaną technologią jest WLAN, zwany także WiFi, określony standardami IEEE 802.11. Sieci lokalne podłączone są często do Internetu wspólnym łączem, takim jak SDI (obecnie coraz rzadziej stosowane), DSL, ADSL lub coraz częściej modemem kablowym od dostawcy TV kablowej.

Sieci lokalne mogą być budowane w oparciu o różne topologie, takie jak gwiazda (najczęściej stosowana), magistrala, pierścień, drzewo czy siatka.

Sieć miejska, MAN (ang. Metropolitan Area Network) to duża sieć komputerowa, której zasięg obejmuje aglomerację lub miasto. Tego typu sieci używają najczęściej połączeń światłowodowych do komunikacji pomiędzy wchodzącymi w jej skład rozrzuconymi sieciami LAN.

Sieci miejskie są budowane przede wszystkim przez duże organizacje rządowe, edukacyjne lub prywatne, które potrzebują szybkiej i pewnej wymiany danych pomiędzy punktami w ramach miejscowości bez udziału stron trzecich. Przykładem sieci miejskich są sieci budowane przez ośrodki akademickie, które oprócz łączenia budynków uniwersyteckich w ramach kampusu muszą także połączyć ośrodki poza głównymi zabudowaniami. Takie sieci mają też połączenia WAN do innych uniwersytetów oraz często do Internetu.

Do technologii używanych przy budowaniu takich sieci należą ATM, FDDI, SMDS oraz ostatnio Gigabit Ethernet. Tam gdzie niemożliwe jest użycie połączeń światłowodowych często stosuje się bezprzewodowe połączenia radiowe, laserowe lub podczerwone.
Wiele dużych sieci rozpoczęło swoją działalność jako sieci miejskie. W Polsce, przykładem była sieć POL-34 (będąca podstawą rządowego projektu PIONIER), powstała w celu umożliwienia szybkiej komunikacji pomiędzy akademickimi sieciami miejskimi.

Sieć rozległa (ang. Wide Area Network, WAN) - sieć obejmująca swoim zasięgiem duży obszar geograficzny, często na terenie całego kraju lub kontynentu.

WAN łączy najczęściej sieci miejskie, bądź inne (mniejsze) sieci rozległe oraz rzadziej sieci lokalne czy pojedyncze komputery. Doskonałym przykładem sieci rozległej jest Internet.
Protokoły stosowane w sieciach rozległych to m.in.:

• X.25
• Frame Relay
• Point to Point Protocol
• ATM

Główne cechy sieci WAN:

• Łączą ze sobą urządzenia rozmieszczone na dużych obszarach geograficznych (np. kraju, kontynentu);
• W celu zestawienia łącza lub połączenia między dwoma miejscami korzystają z usług operatorów telekomunikacyjnych, np. TP S.A., NASK, Energis;
• Wykorzystują różne odmiany transmisji szeregowej.

Sieć WAN działa w warstwie fizycznej oraz warstwie łącza danych modelu odniesienia OSI. Łączy ona ze sobą sieci LAN, które są zazwyczaj rozproszone na dużych obszarach geograficznych. Sieci WAN umożliwiają wymianę ramek i pakietów danych pomiędzy routerami i przełącznikami oraz obsługiwanymi sieciami LAN.
Standardy sieci WAN są opracowywane przez organizacje, takie jak:

• Sektor Normalizacji Telekomunikacji Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego (ITU-T, ang. International Telecommunication Union-Telecommunication Standardization Sector), dawniej Committee for International Telegraph and Telephone (CCITT);
• Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO, International Organization for Standardization);
• Grupa Robocza ds. Technicznych Internetu (IETF, Internet Engineering Task Force);
• Stowarzyszenie Przemysłu Elektronicznego (EIA, Electronic Industries Association).

Sieć bezprzewodowa LAN (ang. Wireless LAN) – sieć lokalna zrealizowana bez użycia przewodów.
Używane dziś powszechnie przewodowe sieci LAN umożliwiają wzajemne łączenie np. komputerów PC z wykorzystaniem do tego celu różnych typów kabli i światłowodów. Natomiast WLAN to sieć lokalna zrealizowana bez użycia przewodów. Sieci tego typu wykonywane są najczęściej z wykorzystaniem fal radiowych jako medium przenoszącego sygnały ale również z użyciem podczerwieni. Są one projektowane z użyciem standardu IEEE 802.11. Do komunikacji za pomocą fal radiowych wykorzystuje się pasmo 2,4 GHz lub rzadziej 5 GHz.

Szybkość przesyłania danych zależna jest od użytego standardu i odległości pomiędzy użytymi urządzeniami i wynosi najczęściej 11, 22, 44, 54 lub 108 Mbps. Na całość infrastruktury sieci bezprzewodowych składają się następujące elementy:

• karty sieciowe – najczęściej typu PCI, USB lub PCMCIA
• punkty dostępowe (ang. Access Point)
• anteny
• kable, złącza, konektory, przejściówki, rozdzielacze antenowe, terminatory.

Do zalet sieci bezprzewodowych należy:

• mobilność – końcówki mogą się przemieszczać
• łatwość instalacji – nie trzeba kłaść przewodów
• elastyczność – łatwe dokładanie nowych końcówek
• zasięg – od kilku metrów (w budynkach) do kilkudziesięciu kilometrów
• szybka rozbudowa i modyfikacja struktury sieci.

Miejsca coraz powszechniejszych instalacji sieci WLAN:

• Transport – wymiana informacji przy transporcie towarów, przemieszczania ładunków uaktualnianie znaków drogowych itp.
• Handel – szybkie zmiany w organizacji wnętrz
• Opieka zdrowotna – możliwość uzyskiwania przez lekarzy i personel szybkiego dostępu do danych pacjenta oraz korzystania z konsultacji, a także zdalnego używania komputerowo sterowanego sprzętu medycznego
• Usługi finansowe – łatwa organizacja usług bankowych i operacji handlowych
• Edukacja – dostępność uniwersyteckich komputerów z różnych punktów uczelni
• Produkcja – możliwość zdalnego sterowania pracą robotów.